De eerste paar dagen

ZO. Daar sta je dan. En nu? Dat gevoel had ik toen ik ineens op Denpasar Airport stond in Bali. Maar laat ik bij het begin beginnen.

In de ochtend van maandag 25 augustus ging de wekker. Volgens mij zo rond 06:45. Gelukkig niet veel te vroeg. Al wakker wordende is je eerste gedachte; 'Shit vandaag gaat het echt gebeuren'. Niks aan te doen, ik zet het van me af en op naar de badkamer en vervolgens het ontbijt. Ontbijten lukte niet, mijn maag zat dicht. Ik was zenuwachtig. Vliegen is niks voor mij en waar kom je in hemelsnaam terecht? Dat weet je niet. Dus zenuwen.

Op naar het station, ja lekker met de trein zodat je de spits ontwijkt en dus later kunt opstaan. Gezellig met zijn allen in de trein richting Schiphol. Als een soort familie uitje. Super leuk toch?

Eenmaal op Schiphol aangekomen eerst maar eens de rest zoeken. Hilde, Jeanine en Peter die allemaal dezelfde vlucht geboekt hadden waren al een uur eerder met de auto gegaan en stonden met hun families op me te wachten bij de check in. Even inchecken en dan maar koffie drinken want wat kun je anders doen. Een paar koppen koffie verder moet er afscheid genomen worden. Het was zwaar. Ik haat afscheid nemen maar ik vertel mezelf altijd dat ik me wel groot kan houden, niet dus.. Het is wel een paar keer gelukt maar he dit is familie.

Twee hele lieve broers, een geweldige zus en je ouders in tranen en ik natuurlijk ook. We wilden een snel afscheid. Niet teveel drama en tranen, gewoon een knuffel, een kus, weglopen en niet meer omkijken. Helaas hadden Hilde, Jeanine en Peter wat meer tijd nodig met hun families waardoor er bij ons ook wel meer gehuild werd dan ik wilde. Nou daar liepen we dan met zijn vieren. Nog een paar keer achterom kijken naar al die mensen die je uitzwaaien. Je ziet ze nog wel maar je kunt niet meer terug, verschrikkelijk eigenlijk.

Na de paspoortscan zijn we even wat eten gaan kopen en daarna zijn we ook direct naar de gate gegaan. Malaysia Airlines vlucht MH19. Dat moet wat worden. Daar zit je dan in het vliegtuig met je vliegangst. Gelukkig is de eerste vlucht maar 13 uur... Opstijgen ging prima en rustig. Er was weinig turbulentie gelukkig. Alleen de laatste twee uur werd het wat spannender. Verder ben ik erg tevreden met Malaysia Airlines. Er was een hele aardige crew met goede humor. En het vliegtuig eten was in ieder geval naar binnen te krijgen!

Bij landing vlogen we in de nacht over Kuala Lumpur. Wauw wat was dat mooi. Kan het iedereen aanraden om in het donker over Kuala Lumpur te vliegen. Maargoed, even een overstapje dus op Kuala Lumpur. Er moest natuurlijk gerookt worden. Dus op naar een rokersruimte samen met Hilde. Blij toen we er een gevonden hadden maar wat minder blij toen we binnen kwamen. Misschien kan niet iedereen zich er wat bij voorstellen maar denk aan een kleine rokersruimte in een kroeg zonder ventilatie waar zo'n 30 mensen staan te roken. We stapten naar binnen en hadden volgens mij al een paar sigaretten op. Maarja, een andere zoeken duurt te lang dus dan maar roken en zo snel mogelijk weer weg.

Daarna naar de gate en weer boarden. Slechtste beveiliging die ik ooit heb meegemaakt. Op Schiphol moest je elektronica en vloeistoffen etc uit de tas halen, ging je door een scan en werd je gefouilleerd, en hier? Niks. Je gooit je tas op de band en loopt door. Ze kijken je nauwelijks aan. Deze vlucht was zo voorbij. Ik heb aan een stuk doorgeslapen en werd wakker van het algemene landingsverhaaltje.

Eenmaal geland eerst wachten op een stempel in je paspoort en dan maar wachten op de koffers. Daarna zagen we direct waar we in Nederland voor gewaarschuwd werden. Twee mannen hielpen ons met al onze koffers op de kar te leggen en reden voor ons mee, we zeiden al tegen elkaar, die gaan straks geld vragen. Dus we geven ze allebei twee euro, dat is zeker genoeg. Maar de mannen wilden papiergeld, jammer genoeg 'had niemand van ons dat'.

Daarna werden we opgehaald door Internship Bali en die reden Peter en ik naar ons huis. Het zag er goed uit, de tuin lag er goed bij en het zwembad was zo mooi als op de foto. Het breekpunt kwam toen ik eenmaal met m'n koffers in de lege kamer stond waar ik vijf maanden zou wonen. Je bent moe, je hebt een jetlag en ja, waar ben je aan begonnen? Je smacht naar een warme douche. Je zet de kraan aan en voelt alleen maar koud water. Dus ik liep een beetje teleurgesteld naar buiten om te zeggen dat het warme water het niet deed.
''Warm water??? Dat gebruiken we alleen als we ziek zijn''
Dus nee, geen warm water. Geloof me. Best kut. Maar goed het is een avontuur en er zijn gewoon westerse gewoontes waar je van af moet stappen. Niks aan te doen, je went er wel aan.

Daarna samen met Peter door Kuta gaan lopen. Alles moet ineens links, en dat was even wennen. En wat een drukte.. maar dat had ik wel verwacht. We zijn even wat gaan eten en daarna weer naar huis gelopen en gaan slapen.

De volgende ochtend, scooter les samen met Yudhi van Internship Bali. 'Even snel erdoorheen: dit is gas, dit de rem, dit de toeter (die ga je vaak gebruiken)'. Bij hem achterop even naar een parkeerplaats. Eenmaal daar ging hij bij mij achterop, na twee kleine rondjes geloofde hij wel dat ik het kon en mocht ik het verkeer in. Daar sta je dan ineens aan de rand van een parkeerplaats met honderden scooters die op je af komen. Maarja niet denken, gewoon doen. Het lijkt moeilijker dan het is. Je moet gewoon meegaan in de chaos en overal tussendoor gaan.

Na mijn scooter les zat er een huisgenoot in de tuin, Marieke. Ze komt uit Belgie en gaat al bijna naar huis. Hilde en Jeanine kwamen naar ons toe. We zijn met Marieke naar Kuta beach gegaan. Heerlijke zee. Geweldige golven. Zwemmen gaat bijna niet want er zijn teveel surfers die over je heen kunnen surfen. Daarna zijn we thuis even gaan douchen en lekker gaan eten bij een food market (een groot plein met allemaal kleine eettentjes) lekker Indonesisch gegeten. Een beetje pittig en veel te veel rijst maar het was heerlijk.

De dag daarna (gisteren dus) zijn we met Hilde en Jeanine meegegaan. Die wonen in Balangang, dichtbij Jimbaran. De weg ernaartoe was echt drama. Het was super druk in Kuta en daarna moesten we de snelweg op. Dat gaat hard. En als je net 2 keer eerder op een scooter gezeten hebt is een snelweg niet iets waar je het meest zin in hebt. Nou gewoon vol gassen dan maar. Compleet idioot hoe hard je eigenlijk gaat zonder beschermende kleding. Maarja 40 km/u rijden op een snelweg gaat simpelweg niet en de wind op je gezicht als je even goed gas geeft vind ik zeker niet erg. Na 15 minuten rijden staan we ineens weer op hetzelfde punt, ja deze oekels hadden een rondje gereden. Dus weer op de snelweg maar dit keer omdraaien. Ja op Bali en vast heel veel andere plekken in Indonesie kun je midden op de snelweg omdraaien. Echt levensgevaarlijk. Maar wel leuk die adrenaline. Na de snelweg was het nog ongeveer 30 minuten rijden.

Ze hebben een erg sfeervol huis maar voor hun was niet alles schoon genoeg en was niet alles goed geregeld. Erg vervelend natuurlijk. Na een drankje thuis gingen we Balangang beach. De weg ernaartoe was echt geweldig. Niet perse omdat het zo mooi is maar het zijn gewoon lange rustige weggetjes waar je lekker kan scheuren. Na een kleine 5 minuutjes waren we er al en toen we eenmaal de zee zagen waren we echt in extase. De golven waren zeker een aantal meter hoog en het water was helder blauw. Zeker mooier dan Kuta beach. Na de betaling voor vier ligstoelen was het chillen geblazen. Even een biertje erbij natuurlijk. Genieten. Ook even de zee in samen met Hilde. De onderstroming is echt intens zwaar. We bleven maar dicht bij elkaar staan want soms werd je wel meters een andere kant op geduwd en ja, het is redelijk handig om die grote klif die in de buurt stond te ontwijken.

Na een dagje strand even naar huis gereden en gedoucht. In het donker. Want het was zes uur geweest en dan is het hier wel donker. Na een glibber en een gil ren ik uit Hilde haar buitendouche en zie dat er een miljoenpoot over m'n voet had geglibberd. Tot zover rustig douchen. Na onze douche zijn we gaan eten bij een Thai. Nee, geen Indonesisch, het ergste was nog dat ik ook geen Thais ging eten maar gewoon pasta. Ja als ik honger heb dan eet ik gewoon waar ik zin in heb natuurlijk.

Na het eten naar huis gegaan en daar nog een paar keer met Hilde gepooled. De balletjes zijn veel lichter en kleiner dus we konden er niks van. Daarna zijn we maar gaan slapen.

De volgende dag zijn we weer terug gereden naar Kuta. Eerst even lunchen. Marieke had me eerder een klein tentje laten zien waar je heerlijk Indonesisch eten kon halen dus daar gingen we heen. Het tentje is nog kleiner dan een normale badkamer maar het eten is er echt heerlijk en je betaald er niks voor. Het is wel redelijk pittig dus je drinkt er wel een halve liter water bij weg. Marieke vertelde toen we terug waren dat er big sale was bij de Havaiana store. Daar moesten we natuurlijk heen. Met z'n vieren weer op de snelweg. Helemaal verdwaald. Uiteindelijk Peter en Jeanine kwijtgeraakt en nog meer verdwaald. Na 1,5 uur zoeken eindelijk gevonden (schijnt dat je er met vijf minuutjes wel bent..) 2 paar Havaianas voor 300.000 Rp. Dat is minder dan 20 euro. Daarna nog even gaan shoppen. Zeker geen straf. Toen we terug wilden gaan ging het een beetje verkeerd. Ik miste als enige onze afslag en het was eenrichtingsverkeer dus ik kon moeilijk omkeren. De weg vinden in Kuta is echt verschrikkelijk. Met oriëntatievermogen alleen red je het niet want de infrastructuur werkt niet zo logisch. Na 20 minuten alleen zoeken maar wat Indo's gevraagd. Die konden het niet uitleggen maar voor wat geld kon ik wel iemand volgen. Dus 12.000 Rp gegeven. Dat is omgerekend 75 cent. Eenmaal goed thuisgekomen weer gaan douchen en weer weg om te eten. Weer op de scooter natuurlijk. Echt heerlijk gegeten. Daarna naar huis nog even met Marieke gepraat en daarna maar gaan slapen.

Dat was het tot nu toe jongens. Ik weet dat het een lang verhaal is maar ik schrijf het meer voor mezelf eigenlijk. Ciao